Category: recenzje

Znany reżyser tym razem daje się poznać jako sprawny autor powieści kryminalno-szpiegowskiej. Cofamy się do wczesnych lat  60-tych, do porachunków na szczycie partyjnej wierchuszki oraz napiętej sytuacji międzynarodowej, związanej z początkami budowy muru berlińskiego.  Młody oficer SB Jeremi Felick, karnie zesłany na funkcję kierowcy w II Departamencie MSW, zostaje obudzony rankiem pewnej sierpniowej niedzieli, dokładnie 13 sierpnia 1961, służbowym telefonem. Dostaje zadanie zawiezienia wysokich rangą oficerów pułkownika Henke i major Poletyło na delegację do siedliska Gadastruga na Kaszubach, do rezydencji jednego z sekretarzy KC PZPR towarzysza Karola. Na miejscu okazuje się, że gospodarz Gadastrugi nie żyje, wyprawa przemienia się zatem w śledztwo w sprawie morderstwa, a jego szybkie rozwiązanie ma rangę najwyższej sprawy państwowej.  Pułkownik Henke musi jak najszybciej ustalić, kto z obecnych na miejscu osób: gości imprezy urodzinowej denata, jego rodziny oraz służby jest mordercą. A w tle czają się agenci innych państw, animozje sięgające czasów jeszcze przedwojennych, i nierozliczone zbrodnie wojenne.

Książkę czyta się wartko, akcja nie zwalnia ani na chwilę, co ciekawe dzieje się, poza podsumowującym epilogiem,  w trakcie jednego dnia. Śledztwo toczy się w stylu kryminałów Agathy Christie, wszyscy są podejrzani, i nie mogą opuścić posiadłości. Z każdym przesłuchaniem odsłaniają się kolejne intrygi, a nikt, poza kilkuletnią rezolutną Idalią, córką towarzysza Karola, nie mówi tu prawdy. Machulski jak to Machulski pisze z dużą warstwą humoru, i wszyscy już czekają na film na podstawie tej  książki. Jeśli macie ochotę na przyjemny retro kryminał i czarną komedię w jednym, polecam!

ACF

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Świetnie napisana, i równie świetnie przetłumaczona przez Agę Zano książka. To rzecz o Irlandii Północnej, a konkretnie Belfaście, lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Nie jest to lektura łatwa, bo w zasadzie to monolog dziewczyny jednym ciągiem, całymi długimi sekwencjami, niemal bez akapitów. I tak przez prawie 400 stron. Ale wspaniała to opowieść! W każdym calu fascynująca, pokazująca irlandzkie „Troubles”, jak subtelnie nazywano tamtejsze, często krwawe walki – rojalistów z republikanami, republikanów z Anglikami, wszystkich ze wszystkimi –  w sposób niezwykle oryginalny i jednocześnie sugestywny. Zresztą samych walk tu raczej niewiele, a prawdziwy dramat rozgrywa się na bardzo prywatnych polach. Bo ludzie są tu najważniejsi i to, w jaki cały ten ogromny konflikt wpływa na indywidualne koleje losu. Dopiero z tej perspektywy widać, jak trudno jest się czasem jednostkom wyplątać z labiryntu historii, polityki, tak zwanych „ważnych spraw”. Wydaje nam się często, że Wielka Polityka istnieje gdzieś obok, że to jacyś tam ludzie, daleko od nas, się w nią bawią, a nas to w zasadzie mało dotyczy, a jeszcze mniej obchodzi. Otóż nic bardziej mylnego! Każdy człowiek może stać się jej ofiarą. Nie tylko Irlandia Północna, ale obecnie Ukraina jest tego najlepszym dowodem. A poczynania amerykańskiego prezydenta jeszcze to podkreślają; naprawdę jest ważne, kto nami rządzi.

Więc polecam tę książkę z całego serca, bo jest nie tylko oryginalnie napisana, ale też otwiera oczy na to, co wokół nas może się dziać. A tłumaczce należą się słowa najwyższego uznania; niektóre jej nowosłowy są prawdziwym majstersztykiem.

EB

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

„Pustostany” Doroty Kotas to książka nie dla wszystkich. To książka „dziwna”. Oryginalna i w treści i w formie. To opowieść z życia wzięta, choć jest to życie bardzo nietypowe i nieco pokręcone. Rzecz niby realistyczna, bo wszystko odgrywa się w konkretnym punkcie, w Warszawie, w okolicach placu Szembeka na Grochowie. Mamy tu więc prawdziwe ulice i autentycznie stojące domy, w tym właśnie tytułowy pustostan. Sposób, w jaki autorka opisuje swoje przygody w tym krajobrazie jest jednak nieco szokujący: realizm przeplata się tu z jakąś bajkowością, czasy się mieszają, bohaterowie niby z krwi i kości stają się duchami, miejsca w budynku do wyburzenia rozrastają się do jakichś zamkowych niemal rozmiarów. Do tego wszystkiego styl pisania Autorki jest mieszaniną komedii i dramatu (czy raczej „dramatów”, bo mnóstwo tu obyczajowych obserwacji i prawdy o życiu). Wszystko razem jest koktajlem sprawiającym, że czyta się to świetnie, jeśli tylko potrafi się zauważyć puszczane przez Dorotę Kotas niemal bez przerwy tzw. perskie oko. Polecam.

EB

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Krótka smieszno gorzka powieść o rodzinie, śmierci i przechodzeniu żałoby.

“Za naszymi plecami wznosi się górka, a na niej skromny cmentarz wiejski, poniesiemy na tę górkę na swoich plecach to, co tacy jak my na plecach noszą, ale nim, nim obrzędów moc nad wiekiem trumny się zakończy – historię spod wieka dla was wyjmiemy. Czterech nas jest jak cztery twarze Światowida, jednen gdy chce mu się obrócić patrzy na wschód, drugi na zachód, trzeciemu dano widok na południe, a czwartemu na północ…”

Ten oto wszechwiedzący i dość gadatliwy narrator (który na koniec nie odpuszcza sobie tej przyjemności, aby przedstawić się czytelnikowi ) opowiada o dwóch siostrach. Z pozoru to historia jak z bajki: o mądrej Aleksandrze i pięknej Mariannie. Tyle, że nie do końca, Aleksandra mieszka w stolicy, pracuje dla telewizji (śniadaniowej), więc w oczach wielu robi karierę, ale w praktyce próbuje połączyć ją z rolą mamy dla trzech synków, spłacać kredyt we frankach, i jeszcze spełniać swoje intelektualne ambicje i napisać książkę (dla dorosłych tym razem, a nie dla dzieci). Z kolei Marianna została w rodzinnym miasteczku nad jeziorem Juno, dzięki pomocy ojca wybudowała tam dom, i robi karierę instagramerki w dziedzinie beauty, i choć w social mediach jej życie wygląda sielsko anielsko, to w praktyce żyje w ciągłym stresie próbując bezskutecznie zajść w ciążę. Życie sióstr naznaczone jest tragiczną śmiercią ich matki po urodzeniu Marianny i ciągłym poczuciem winy, a obecnie mierzą się z chorobą i  odchodzeniem ojca. 

Jeśli szukacie szybkiej i wartkiej opowieści na jeden wieczór, i lubicie nieco złośliwe poczucie humoru, to będzie to świetna książka dla Was!

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Niezwykła powieść przygodowa dziejąca się w średniowiecznej Europie, opowiedziana w ciekawej formie listów. Oto młoda dwudziestoletnia dziewczyna Niemka z Heidelbergu, Gredechin wysyła listy z Krakowa do swojej przyjaciółki z dzieciństwa Enneleyn. Co robi Gredechin w Krakowie? Studiuje na Akademii Krakowskiej! Według planu wymyślonego przez dwie nastolatki, Gredechin, która jest zafascynowana nauką, medycyną oraz alchemią i  marzy o zdobywaniu dalszej wiedzy, wyjeżdża z rodzinnej wioski. Ponieważ będąc kobietą nie może podjąć studiów przeistacza się w mężczyznę, i jako Georg Starkfaust otrzymuje posadę sekretarz uczonego pana Celtisa. Podróżuje z nim przez Europę, by w końcu dotrzeć do upragnionego Krakowa. Tam też, wciąż jako Georg podejmuje studia na Akademii Krakowskiej i zmienia pracodawcę na humanistę i erudytę Filippa Buonoccorsiego, zwanego Kalimachem, doradcę króla Kazimierza Jagiellończyka i wychowawcę jego synów. Kallimach opowiada jej o swoim burzliwym życiu, oskarżeniu o udział w spisku na życie papieża i ucieczce z Rzymu, wędrówce przez całą Europę i Turcję, która w końcu zaprowadziła go na dwór Jagiellonów w Polsce, co Gredechin drobiazgowo opisuje w listach przyjaciółce. Dodaje do tego swoje własne doświadczenia z życia w Krakowie i  studiowania na uczelni, a także z kontaktów ze społecznością żydowską, gdyż aby rozwiązać pewien praktyczny problem, ujawnia się im jako kobieta, choć przybiera dla nich tożsamość Żydówki, ukrywającej swoją wiarę (i płeć) przed światem. Z czasem balansowanie różnymi rolami staje się coraz trudniejsze, zwłaszcza gdy atmosfera w Krakowie się zagęszcza. 

Maciej Hen to niezwykła osoba. Tłumacz, operator, reżyser filmów dokumentalnych, scenarzysta filmowy, fotograf, muzyk rockowy i folkowy, aktor, syn znanego pisarza Józefa Hena.  Swoją drugą powieścią historyczną “Segretario” udowadnia również, że sam jest też świetnym pisarzem. Listy Gredechin skrzą się  humorem, dystansem do siebie i świata, a smaczku dodają wzmianki o różnych ciekawych postaciach kręcących się po Krakowie w tamtych czasach. Na przykład o niejakim Mikołaju z Torunia. Słowem, to fascynująca lektura, polecamy!

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Jeśli czytaliście pierwszy kryminał Julii Łapińskiej “Czerwone Jezioro”, wyróżnione z 500 zgłoszeń w konkursie na powieść sensacyjną Wydawnictwa Agory, to na pewno chętnie sięgniecie po jego kontynuację – “Dzikie Psy”. Jeśli nie, to macie co nadrabiać!

Wracamy w niej do okolic Bornego Sulinowa, pięknych jezior i lasów, tym razem pokrytych śniegiem i skutych lodem. Trwa okres sylwestrowo noworoczny i w zamieszaniu wyjazdów i przygotowań do świętowania końca roku ginie sprawa zaginionego chłopca z polsko – kurdyjskiej rodziny. Przypadkowo sprawa ta trafia to pary bohaterów poprzedniej części – podkomisarz Inga Rojczyk, próbującej poukładać rodzinne sprawy, i Kuby Kralla, który właśnie zaprosił przyjaciół z dawnych lat na imprezę sylwestrową. I to właśnie ta impreza stanie się katalizatorem ciągu brutalnych zdarzeń…..

Kryminał bardzo dobrze się czyta, fabuła jest świetnie pomyślana i przeprowadzona. Ale to co wciąga najbardziej, to rewelacyjnie opisane tło społeczne. Spotykamy tu więc uchodźców zamkniętych w odosobnionym ośrodku, dzieciaki straumatyzowane nie tylko doświadczeniami wojny, strachu i ucieczki z rodzinnego kraju, ale i utratą najbliższych na polsko-białoruskiej granicy. Po drugiej stronie barykady stają młodzi ludzi, skandujący narodowe i ksenofobiczne hasła, których z kolei wykorzystują wszechwładni politycy, oplatający swoją siecią kontaktów i wpływów cały kraj. Układy, brudna polityka, lokalni potentaci i warszawskie elity, wielkie pieniądze, narodowcy, kryzys uchodźczy. W powieści jak w soczewce skupiają się problemy Polski ostatnich paru lat. Moim zdaniem, jeden z najlepszych polskich kryminałów ostatnich lat, polecam!

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Recenzja książki  “Syn Bagien” Pawła Rzewuskiego

Pamiętacie może jeszcze z lekcji historii przebieg burzliwej drugiej połowy lat 30-tych? Piłsudski już nie żyje, frakcję walczą o schedę po nim, nasilają się represje, a do tego geopolityczna sytuacja się zaostrza, za niemiecką granicą rośnie w siłę nazizm, a za wschodnią – komunizm. Do tego jesteśmy na wschodnich obrzeżach Polski, na Polesiu, zamieszkałym przez lokalnych Polesiuków, nie czujących się Polakami, kultywujących lokalne rodzinne tradycje i zabobony, gdzie państwo polskie prowadzi brutalną ekspansję kulturową narodową rękami administracji, armii i lokalnej elity.  

W takich to realiach dzieje się kryminał Pawła Rzewuskiego. Kapitan Maurycy Jakubowski zostaje z Warszawy wysłany do Dawidgródka, aby odnaleźć zaginionego przyjaciela i oficera kontrwywiadu Adama Staffa. Na miejscu okazuje się, że Staff może być jedną z ofiar ciągu makabrycznych zbrodni. Czy odpowiada za nie siejący terror i strach, demoniczny wojewoda poleski Wacław Kostek- Biernacki? Czy raczej wyznawcy pradawnych lokalnych wierzeń, poprzez dopełnienie krwawych rytuałów pragnący sprowadzić na ziemię prasłowiańskiego boga zwanego Synem Bagien? Jakubowski próbuje prowadzić śledztwo, ale okazuje się zupełnie zagubiony w poleskim świecie, gdzie nic nie jest tym, czym się wydaje. Kostek – Biernacki jawi się tutaj jak wszechwładny conradowski Kurtz, zaś samo miasteczko Dawidgródek, pełne przedziwnych typów – jak poleskie Twin Peaks.

Jakubowski mozolnie posuwa się do przodu, ale i tak ciężko od książki się oderwać. Mamy tu i ciekawe postaci, i wielopiętrową intrygę, uzupełnioną samymi smaczkami: duchami i zjawami, podejrzeniami zdrady, szemranymi interesami, krwawymi morderstwami, legendą o skarbie, szeptuchą i lokalnymi wierzeniami. A to wszystko pośród nieposkromionej przyrody, wilgotnych pełnych komarów bagien i lasów. To właśnie bagniste i dzikie Polesie, niebezpieczne dla przyjezdnych, ale i rodzimych mieszkańców, wyrasta na głównego bohatera tej książki. 

Polecam serdecznie wszystkich miłośnikom dobrych kryminałów oraz historii i nie tylko – dla klimatu tej książki oraz wielu informacji na temat tego mało znanego terenu międzywojennej Polski i jego historii i kultury warto ją przeczytać!.

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Kolejna wspaniała powieść Grażyny Plebanek! Poznajemy w niej 2 główne postaci, Mad i Jakuba, których losy często splatają się ze sobą, choć spotykają się oni tylko parę razy. To także saga rodzinna, obejmująca dzieje czterech pokoleń rodziny Mad i Jakuba : dziadków, rodziców, ich samych oraz ich dzieci. Historie te dzieją się równolegle, ale zaskakująco często się o siebie ocierają.

Mad wychowuje się z dziadkami w Rwandzie i razem z nimi przenosi się do Paryża, od później od nich wyjeżdża do Warszawy, pod opiekę swoich rodziców, bardziej zajętych sobą i swoimi karierami naukowymi niż córką. W skutek splotu okoliczności w momencie wprowadzenia stanu wojennego w Polsce znów trafia do dziadków. Dla Polaków za francuska, dla Francuzów za polska, żyje rozdarta między dwoma państwami, choć ostatecznie wybiera Francję i tam zakłada rodzinę. Jakub wychowuje się w Ustce, i choć marzy o zawodzie ornitologa wyjeżdża na studia medyczne do Warszawy, zgodnie z tradycją rodzinną.

Akcja powieści przenosi się z kolorowej Kigali, do wolnego Paryża, i szarej Polski lat 70 i 80-tych: Warszawy i Ustki, gdzie Mad i Jakub się spotykają. Podczas pierwszego spotkania i przypadkowej rozmowy obiecują sobie nigdy nie podążać drogą wyznaczoną przez rodziców. Mad nigdy ma nie zacząć studiów i zrobić doktoratu, a Jakub nie zostać lekarzem. Obydwoje te obietnice bardzo szybko łamią.

Klamrą powieści jest zbrodnia, niewyjaśniona śmierć doktora Marka, ojca Jakuba, alkoholika i domowego tyrana w bunkrze pod Ustką. Być może mogłaby to wyjaśnić Mad, która jako jedna z ostatnich osób widziała go żywego. Przerażona 16-latka ucieka jednak do Paryża, a towarzysząca jej kilkuletnia dziewczynka w skutek traumy przestaje mówić, i wyjeżdża z matką do Danii. Spotykają się znów przypadkowo po latach w Ustce, i tam też odnajduje je Jakub, który całe dorosłe życie próbował się dowiedzieć, co stało się z jego ojcem. Przemocowe dzieciństwo i choroba alkoholowa ojca, zakończona jego niewyjaśnioną śmiercią naznaczyła jego całe życie i relacje z najbliższymi. Rodzinne traumy przenoszą się na kolejne pokolenia, milczenie i ukrywanie emocji prowadzi do rozpadu rodziny.

Opowieść ta, choć smutna i bolesna, bardzo wciąga. Bohaterowie, którzy z jednej strony próbują zerwać z traumami rodzinnymi, a z drugiej strony wpadają w ich koleiny i próbują przenieść odpowiedzialność za swoje nieudane życie na innych. Trzymamy kciuki, żeby w końcu udało im się wyzwolić!

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Bartosz Gardocki, warszawiak z urodzenia i zamieszkania, ukończył studia prawnicze i  przez 5 lat pracował w agencji public relations. Po czym postanowił porzucić swoje dotychczasowe życie i przesiadł się do taksówki. I to w niej, wożąc biednych i bogatych, zwykłych mieszkańców Warszawy i sławy tego świata, znanych i lubianych, a także znanych i nielubianych, odnalazł swoje szczęście. I o szczęście właśnie podpytuje swoich pasażerów, a oni chętnie odpowiadają i dzielą się historiami swojego życia. Czasami jest sentymentalnie, czasami zabawnie, czasami zaskakująco, a czasami wręcz dramatycznie. Ale nigdy nie jest nudno, i może faktycznie ma rację Gardocki twierdząc, że taksówkarz to najlepszy zawód świata?

Książka nie jest długa, czyta się ją szybko i przyjemnie, choć skłania również do przemyśleń. Przewija się przed nami kalejdoskop bohaterów, których autor traktuje z równym szacunkiem, niezależnie czy jest to Zbigniew Wodecki czy handlarz skarpetami spod Dworca Centralnego. Każdy ma swoją historię, potrzebuje tylko odpowiedniego momentu i przestrzeni, żeby się nią podzielić. Gardocki ma dobre reporterskie ucho, ale przede wszystkim jest świetnym słuchaczem, dostosowuje się do swoich bohaterów, stara się, żeby poczuli się jak najbardziej komfortowo, a oni odwdzięczają się zwierzeniami i życiowymi przemyśleniami.

Świetnym podsumowaniem tej książki są słowa Haliny Szpilman “Najważniejsze jest to, żeby chcieć zrozumieć drugiego człowieka. Najlepszym dowodem na to jest nasza rozmowa. Jesteśmy z dwóch różnych światów, dzielą nas trzy pokolenia, ale potrafimy porozmawiać jak równorzędni partnerzy, bo jesteśmy siebie nawzajem ciekawi. Tylko tyle i aż tyle”. (str. 71-72).

P.S.Ulica Szczęśliwa istnieje naprawdę i znajduje się na Białołęce.

Książka jest dostępna w naszej Bibliotece, zapraszamy do wypożyczania i dodawania swoich komentarzy!

Poruszający reportaż autorstwa Marjorie Wallace o siostrach bliźniaczkach, które stworzyły swój własny świat. Jule i Jennifer po urodzeniu przypominały wszystkie inne dzieci, były radosne, otwarte i komunikatywne. Dopiero około 4 roku życia zaczęły odsuwać się do swojej oddzielnej rzeczywistości. Ich matkę z początku martwiło to, że nie mówią, ale z czasem się przyzwyczaiła i tłumaczyła to sobie tym, że bliźniaki rozwijają się w swoim własnym tempie. Tymczasem bliźniaczki coraz bardziej zamykały się w swoim pokoju, dopuszczając do niego tylko młodszą siostrę. Stopniowo przestawały się komunikować również z matką i starszym rodzeństwem. Przestały jadać posiłki w rodzinnym gronie, a cały ich świat zamknął się w czterech ścianach ich pokoju, gdzie najpierw bawiły się lalkami, tworząc swoje własne historie i skomplikowane sagi rodzinne, a potem pisząc pamiętniki, opowiadania, wiersze i czytając. Pisanie stało się ich obsesją i miały do tego talent, jakby nadrabiały to, że w innym sposób nie mogą się komunikować z otoczeniem. Na zewnątrz przypominały bezwolne kukły, nie mówiły, nie nawiązywały kontaktu wzrokowego, kiedy tylko było to możliwe – uciekały przed ludźmi. Co ciekawe, szkoła nie reagowała przez lata na te atypowe zachowanie bliźniaczek, aby na koniec przerzucić odpowiedzialność gdzie indziej i przenieść dziewczyny do szkoły specjalnej. Tam nie było o wiele lepiej….. Aż zrobiło się o nich głośno, gdyż wskutek ciągu aktów wandalizmu trafiły do aresztu. Tam przecięły się ich drogi z autorką ksiazki, która zafascynowana ich historią, postanowiła prześledzić ich losy i wyjaśnić co doprowadziło do ich izolacji.

Wyłania się z tego smutna historia porzucenia bliźniaczek, najpierw przez rodzinę, która choć chciała, nie umiała im pomóc, i przez szkołę, która ani nie chciała, ani nie potrafiła im pomóc, a na koniec przez system społeczny, który skazał je na areszt i przymusowe leczenie psychiatryczne. Bliźniaczki miały tylko siebie, a w ich relacji miłość mieszała się z nienawiścią. Z jednej strony nie mogły żyć bez siebie, gdyż były swoimi jedynymi bliskimi osobami i partnerkami do rozmowy, a z drugiej nie mogły żyć ze sobą, obwiniając tę drugą o ich życiową sytuację i ciągle ze sobą rywalizując i nawzajem się kontrolując. Fascynująca historia o niewiarygodnej i toksycznej więzi. Polecam!